De kunst van het samenspelen staat gelijk aan de kunst van het relateren, het in relatie gaan. Allereerst het verwoorden wat er binnenin jou leeft, wat er gevoeld kan worden. Dit voelen kun je delen met een partner een vriend en of vriendin. Dit delen van wat er in je leeft houdt de verbinding in stand. En feitelijk dat alles er gewoon mag zijn. Dat je toestaat dat je positieve gevoelens ervaart en negatieve gevoelens ook mag ervaren en dat ze er mogen zijn zonder oordeel.

Dit oordelen vindt ook op de tennisbaan plaats. Constant geven de muppets in je hoofd commentaar op wat er gebeurt. Kijk eens of je jezelf de gelegenheid kunt geven om de gedachtes alleen waar te nemen en te zien dat ze komen en gaan. Vervolgens richt je je weer op de ontspanning. Breng je mondhoekjes omhoog en verzacht van binnen. Als je heel subtiel aandacht gaat geven aan het lichaam zul je merken dat bij oordelen je systeem verkrampt. We hebben het parasympatisch zenuwstelsel en het sympatische zenuwstelsel. In ontspanning blijven betekent dat het parasympatisch zenuwstelsel actief is. Als er vluchten vechten of ergens vanaf willen optreedt is het sympatische zenuwstelsel actief. Door teveel denken en stress kom je terecht in het sympatische zenuwstelsel.

Als ik mijn leerlingen hoor die veelal van het niveau 9,8,7 zijn dan bemerken ze opeens als ze aan het oefenen zijn met andere mensen, dat het niet fijn speelt. Andere tennissers zijn gericht op scoren in plaats van te groeien in hun tennisspel. Scoringsgedrag en haantjesgedrag voert de boventoon. Te denken dat deze mensen anders kunnen dan ze doen resulteert in het ontstaan van een “upset”(een van streek zijn).

Hoe ik het ontdekt hebt is door je iets aan te passen je de ander de gelegenheid geeft om ook te groeien. Je oefent samen. Het is een samenspel, een dans tussen twee mensen die elkaar ten dienste staan ten behoeve van het plezier en de groei en ontwikkeling van het tennisspel.

En als er een dans en de ander is gericht op een doel dan kunnen we elkaar niet ontmoeten. We zijn teveel gericht op een afgescheiden wereldbeeld. Een dualistische focus gericht op objecten.

Waar we onze aandacht op richten dat is wat er verschijnt. We kunnen naar objecten kijken, maar ook vanuit het subject. Vanuit het subject elkaar zien is elkaar ontmoeten en de schoonheid van elkaar zien. Je wordt gezien en mag er zijn zoals je bent. Zoiets van ik ben ok jij bent ok.

Eerst leren samenspelen is de prioriteit in tennis. Tennis wordt een therapie, maar therapie wil ik het niet noemen. Het is een ontdekkingsreis in jezelf en in relatie met de ander. Het is in de beweging een rustpunt ervaren en meegeven aan die beweging.

Dat rustpunt is ook te vinden in ons dagelijks bestaan. Simpelweg door er stil bij te staan. Samen stil zijn en bemerken wat er wil.

Elkaar ontmoeten als subject is ons niet aangeleerd. Het is een ontmoeting van binnenuit naar buiten. Stel je ogen als gaten voor en laat het licht in je hart naar binnenkomen. Laat het geluid in je binnenkomen, geuren, gevoel van de zon, zicht van de lucht om je heen.

Degene die voor je staat kun je ook zo binnenlaten. Zo wordt degene een ervaring in jou. Alles wat je tegenkomt in je leven is een ervaring in jou. Een ervaring die komt en gaat. Elk moment is nieuw, elke dag is nieuw.

Vele jaren ben je maar druk bezig met het spel van winnen en verliezen totdat het moment komt dat je iets bijzonders ontdekt. Je ontdekt jezelf in tennis. Dat zelf is er feitelijk altijd al geweest. Je gewoonte van aandacht was al die tijd ergens anders (ruis).

Als je te druk, geforceerd en fanatiek bezig bent, gaat het aan je voorbij. Je denkt dat het gaat om punten te vergaren en resultaten te boeken, maar helaas er is altijd wel iemand beter.

Ik leerde een bijzondere tennismethodiek van mijn tenniscoach die tot fantastische resultaten kan leiden. Ik las en bestudeerde het boek van de Inner Game of Tennis, beoefen Qi Gong, Fasciatherapie, ging in stilteretraites van Advaita leraren Isaac Shapiro en Mooji en las het boek De Stem van je lichaam van dr.Peter Levine. Niet alleen door te lezen maar door ook door dit alles te ervaren geef ik op een bijzondere manier les. Als je puur en alleen voor betere resultaten komt dan verwijs ik je door naar mijn tenniscoach. Wat mij betreft is het ervaren van de verbinding het meest essentiele in tennis. Het lijkt randvoorwaardelijk dat je eerst goed de techniek leert om tot dit continue punt te komen.

Als je een goede basis wilt leren en de ontspanning en vreugde van tennis wilt ervaren, dan kom je bij mij. Ik wijs je op de details, de fijnmazigheid van je beweging en je lichaam, de werking van je zenuwstelsel, het ontdekken van je zenuwstelsel en de stilte, de ontspanning, de liefde en zachtheid in elke beweging. Dat is een uitdaging.

Momenteel geef ik een meisje van 11 priveles (nu het tweede seizoen) die wat betreft de ontwikkeling van haar forehand gereed is om meer van dit alles te ervaren en te ontdekken. Het meisje heeft talent, echter ze heeft nog niet het fanatisme om de beste te willen worden. Dat is echter ook niet mijn bedoeling. Wat belangrijk is: niet forceren, niet afdwingen.Langzaam aan komt de tennisspirit erin en begint ze te ervaren waar ik het over heb; zelfbewustzijn, genieten en tennis. Daar draait het om.

Op lange termijn leidt dat vanzelf tot resultaten. Primair gefocussed zijn op winnen is je ego oppoetsen. Winnen en fanatiek zijn is niets mis mee. De spelvreugde, de ontspanning in ieder moment is echter de essentie. samen met je leerling dat ontdekken daar sta ik voor. Finetuning noem ik dat, een verfijnde manier van afstemmen op elkaar, elkaar ontmoeten op een prettige manier. Die afstemming heb ik ontdekt en gevonden bij Advaita Vedanta (Mooji, Isaac Shapiro), Fasciatherapie (sensoriele biomechanica), Somatic Experience (dr. Peter Levine) en Qi Gong.

Priveles doe ik het liefst!

Het lijkt mij duidelijk dat ik voorstander ben van een basisstijl versus een persoonlijke speelstijl (les bij de vereniging, tennisschool, visie van de tennisbond).

Laat ik vooral even duidelijk zijn. Tennis is een activiteit, waar we veel plezier, bezieling en ontspanning aan kunnen beleven. We kunnen echter ook een hoop drama creeren en gehecht zijn aan winnen. Tenniscoach en of speler is mijn rol. En wij mensen zijn heel ernstig en serieus bezig met die rol. Die rol zegt feitelijk weinig over ons.

Wat de KNLTB ons poogt te vertellen is dat elke bal anders is en dat je daar dus anders op moet reageren. Ik pretendeer pas je positie aan ten opzichte van de bal aan zodat je haast elke bal op dezelfde manier kunt slaan.

De eerste visie is een aanpassend systeem met continu druk bezig zijn en manouvres uit te halen om de bal maar over het net te krijgen. Dit is feitelijk een spiegel van hoe velen door het leven gaan. Enige vorm van authenticiteit is er niet.

De visie die ik volg is een eenheidssysteem met basiswetten die ervoor zorgt dat je ontspannen speelt, blessurevrij blijft en kunt blijven groeien.Ik moet wel zeggen dat dit systeem meer geschikt is voor mensen met passie voor tennis. Je werkt met video en confronteert de speler met zijn beeld.

Het systeem van de tennisbond leert je een persoonlijke stijl met tactische trucs zodat je leert z.s.m. wedstrijden te spelen. He nadeel op lange termijn is dat je vastloopt met als mogelijk gevolg uitval en vermindering van plezier.

Het systeem dat ik hanteer leert je een basisstijl die je kan integreren met bewustzijn. Van elke slag kunnen genieten dat is het hoofddoel met als randvoorwaarde de focus op basisregels zodat de bal automatisch over het net gaat.

Het systeem is procesmatig en vergt aandacht en concentratie.Op lange termijn geeft het gegarandeerde resultaten en vooruitgang. Het vereist motivatie, discipline, zelfinzicht en veranderingsgezindheid.

Met de visie van de tennisbond leer je tennis op 1 baansoort wat een kunstmatige veiligheid creeert. Afwijken van baansoort doet je spel instorten met als gevolg het creeren van een kunstmatige speelstijl. Met mijn visie speel je goed op alle baansoorten!